Rada Honorowa
Festiwalu

Waldemar Dąbrowski

Dyrektor Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, animator kultury, polityk, w latach 2002–2005 minister kultury.

Absolwent Wydziału Elektroniki Politechniki Warszawskiej, a także Executive Programme for Leaders in Development na Harvard University.

Działalność menadżera i animatora kultury zaczynał w latach 70. XX wieku prowadząc kultowy klub studencki Riviera-Remont. W 1982 roku objął wraz z Jerzym Grzegorzewskim dyrekcję Centrum Sztuki Studio w Warszawie, wiodącej instytucji kultury tamtego czasu; był producentem ponad 70 spektakli Studio, odbył z teatrem liczne tournée po świecie, prezentując jego przedstawienia na najważniejszych festiwalach i czyniąc wiele dla promocji czołowych artystów polskiego teatru, muzyki i sztuk wizualnych. Uczynił z tej instytucji miejsce rzeczywistego spotkania sztuk, realizując tam po raz pierwszy niezwykle mu bliską ideę correspondance des arts. Jednocześnie był, z Roberto Ciullim, Dyrektorem Theater an der Ruhr, współtwórcą trwającego dwa lata festiwalu Theaterlanschaft Polen w Zagłębiu Ruhry, ogniskującego najważniejsze zjawiska teatru i sztuki polskiej tamtego czasu w kontekście europejskim.

Wraz z Franciszkiem Wybrańczykiem stworzył w 1984 roku orkiestrę Sinfonia Varsovia, która pod dyrekcją muzyczną Sir Yehudi Menuhina błyskawicznie stała się jednym z czołowych polskich zespołów; na przestrzeni lat Sinfonia Varsovia współpracowała z wybitnymi artystami z całego świata; przez niemal dwie ostatnie dekady jej dyrektorem muzycznym był Krzysztof Penderecki.

W 1990 roku Waldemar Dąbrowski został wiceministrem kultury oraz szefem Komitetu Kinematografii, przeprowadzając w ciągu czterech lat swojej kadencji gruntowną reformę polskiej produkcji filmowej.

W latach 1998–2002 był dyrektorem naczelnym Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, wprowadzając na scenę m.in. legendarny już dziś spektakl Madame Butterfly w reżyserii Mariusza Trelińskiego. Był spiritus movens zwieńczenia frontonu gmachu teatru Kwadrygą Apollińską, zgodnie z pierwotnym projektem Antonio Corazziego z początków XIX wieku.

W latach 2002–2005 był ministrem kultury. Pełniąc tę funkcję stworzył m.in. system finansowania inwestycji infrastrukturalnych w kulturze ze środków europejskich i Funduszu Norweskiego, co zaowocowało ponad 700 zrealizowanymi projektami w całym kraju. Powołał do życia m.in. Polski Instytut Sztuki Filmowej, Instytut Książki, Instytut Teatralny, Instytut Sztuki Audiowizualnej, uformował także Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, jedną z czołowych dziś instytucji w kraju, której misją jest pielęgnowanie i promowanie polskiego dziedzictwa kulturowego. Jako Przewodniczący Komitetu Obchodów Roku Chopinowskiego 2010 koordynował działania w Polsce i na świecie, obejmujące kilkaset wydarzeń artystycznych, wystaw, wydawnictw i projektów edukacyjnych.

Od 2008 roku jest ponownie dyrektorem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Za jego kadencji instytucja nominowana została do prestiżowej nagrody International Opera Awards w kategorii Najlepszy teatr operowy; w roku 2017 nagrodę tę w kategorii Najlepszy reżyser operowy otrzymał Mariusz Treliński, dyrektor artystyczny teatru, a także inscenizacja Goplany Władysława Żeleńskiego (w kategorii Dzieło odkryte na nowo). W 2019 roku Waldemar Dąbrowski uhonorowany został nagrodą specjalną International Opera Awards w kategorii Leadership in Opera, za szczególne osiągnięcia w zarządzaniu instytucją operową. W latach 2010–2016 był członkiem zarządu Opera Europa, organizacji zrzeszającej ponad 200 instytucji operowych z całego świata. Czas jego dyrekcji w Operze Narodowej to szereg nowych spektakli, zauważonych w przestrzeni międzynarodowej i realizowanych w koprodukcji z tak ważnymi scenami i festiwalami, jak: The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Teatro Real w Madrycie, Theater an der Wien, Opera Królewska w Kopenhadze, English National Opera, Teatr Maryjski, Bregenzer Festspiele, Salzburger Festspiele i festiwal w Aix-en-Provence. To także powstanie własnej platformy vod Teatru, umożliwiającej streaming i szerokie udostępnianie spektakli, koncertów i projektów edukacyjnych instytucji. Waldemar Dąbrowski powołał do życia również Program Kształcenia Młodych Talentów – Akademię Operową, spod skrzydeł której wyszli m.in. Jakub Józef Orliński, Krzysztof Bączyk czy Andrzej Filończyk. W przestrzeniach foyer stworzył Galerię Opera, w której prezentowane są dzieła wybitnych polskich twórców sztuk plastycznych XX i XXI wieku.

Był również pełnomocnikiem ds. organizacji obchodów Roku Stanisława Moniuszki (2019, w 200. rocznicę urodzin kompozytora).

Laureat odznaczeń i wyróżnień państwowych, m.in. L’ordre de lat Legion d’honneur oraz Commandeur des Arts et Lettres od rządu francuskiego, brytyjskiego Honorary Knight Commander of the Civil Division of the British Empire i niemieckiego Grosses Verdienstkreuz mit Stern und Schulterband oraz Krzyża Oficerskiego i Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski. Uhonorowany nadto m.in. tytułem Doktora honoris causa filozofii Keimyung University w Daegu w Korei Południowej i nagrodą Gustaw, przyznawaną przez Związek Artystów Scen Polskich za szczególne zasługi dla środowiska teatralnego, a także Laurem Olimpijskim – najwyższym wyróżnieniem PKOL dla ludzi sztuki.

Człowiek wielu pasji, pomysłodawca i twórca także tak spektakularnych projektów jak Europejskie Centrum Bajki w Pacanowie czy takich wydarzeń, jak Wakacyjny Festiwal Gwiazd w Międzyzdrojach, był też inicjatorem powstania szerokiej sieci regionalnych Towarzystw Zachęty Sztuk Pięknych „Znaki Czasu”, dzięki którym zrealizowanych zostało wiele projektów kulturalnych o ogromnym znaczeniu dla lokalnych społeczności. Miłośnik i znawca wielu dyscyplin sportu, był prezesem, a od lat jest honorowym prezesem Polskiego Związku Golfa.

Marcin Gmys

Do studiowania muzykologii zachęcił go śp. prof. Jarosław Mianowski (1966-2009). Studia na UAM zwieńczył magisterium pt. Koncepcja teatru w teatrze i jej operowe konkretyzacje pod kierunkiem dr. Ryszarda Daniela Golianka (1996). Studia doktoranckie ukończył w Katedrze Muzykologii UAM w 2001 r. broniąc dysertację napisaną pod kierunkiem prof. Michała Bristigera (temat: Poetyka teatru operowego Ferruccio Busoniego. Idea, konkretyzacja, recepcja). W 2013 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie książki Harmonie i dysonanse. Muzyka Młodej Polski wobec innych sztuk, którą wyróżniono Pucharem Rektora UAM dla najlepszej książki naukowej za rok 2013, a 2 lata później pierwszą nagrodą w konkursie Narodowego Centrum Kultury w Warszawie na najlepszą pracę z zakresu historii muzyki polskiej. W 2014 r. objął stanowisko profesora uczelni w Instytucie Muzykologii UAM, gdzie w latach 2014-2017 pełnił również funkcję wicedyrektora ds. naukowych. 11 lutego 2021 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

Ponadto w latach 2001-2002 kierował pracami Działu Muzycznego w Instytucie Adama Mickiewicza w Warszawie odpowiadając za kształt muzycznych programów towarzyszących wstępowaniu Polski do Unii Europejskiej („Rok Polski w Austrii”, „Rok Polski w Hiszpanii”). Od listopada 2017 do lutego 2024 r. pełnił funkcję pierwszego dyrektora-redaktora naczelnego Polskiego Radia Chopin.

W latach 2012-2019 pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Res Facta Nova”. W grudniu 2017 r. w poznańskim Teatrze Wielkim miała miejsce premiera dokonanej przez niego nowej redakcji opery Legenda Bałtyku Feliksa Nowowiejskiego (prapremiera kompozytorskiej wersji z lat 1938-1939). Z jego inicjatywy swoje utwory pisali tacy kompozytorzy, jak Henryk Mikołaj Górecki, Krzysztof Meyer, Paweł Mykietyn i Aleksander Nowak, a Piotr Moss i Malcolm Hill opracowali alternatywne rekonstrukcje kantaty Agawe Karola Szymanowskiego.

Członek wielu gremiów, ostatnio – Rady Programowej wieloletniego projektu edytorskiego „Dziedzictwo Muzyki Polskiej”. Od 2016 r. jest redaktorem naczelnym serii Dzieł Feliksa Nowowiejskiego (Polskie Wydawnictwo Muzyczne). W 2022 roku założył nowe czasopismo muzykologiczne „Copernicus. De Musica”.

Jego zainteresowania badawcze ogniskują się wokół estetyki opery, historii muzyki XIX i XX wieku, pianistyki oraz twórczości współczesnej.

Katarzyna Meissner

Katarzyna Meissner jest absolwentką kierunku Wiedza o Teatrze na warszawskiej Akademii Teatralnej. Zarządzała sponsoringiem i komunikacją relacyjną w Santander Bank Polska. Jest autorką projektu Santander Orchestra – programu edukacyjnego dla młodych muzyków, który przygotowuje ich do świadomego i odpowiedzialnego kierowania karierą. Od 2010 roku związana z Konkursem Chopinowskim – na początku w strukturach Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, następnie Sinfonii Varsovii, a przy edycji 2015 z jej inicjatywy Bank Zachodni WBK został mecenasem Konkursu. W roku 2018 koordynowała prace związane z procesem zmiany marki z Banku Zachodniego WBK na Santander.

Katarzyna Meissner sprawnie łączy światy biznesu i kultury. Silny nacisk kładzie na edukację środowisk artystycznych w zakresie zarządzania, marketingu i komunikacji oraz na działania wspierające stosowanie nowych technologii w kulturze.

W latach 2020-2022 kierowała Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca. Oprócz tego, że przeprowadziła Instytut przez ten trudny czas, to zainicjowała także wiele zmian w zakresie zarządzania organizacją, obejmujących m.in. kwestie związane z finansami, strukturą organizacyjną, cyfryzacją bieżącej działalności oraz kulturą organizacyjną. Wypracowała nowy Statut oraz Regulamin Organizacyjny NIMiT. Znacząco wzrosła również rozpoznawalność marki instytutu i zasięg jego działania w skali kraju, m.in. dzięki wzmocnieniu działalności Polskiego Impresariatu Muzycznego. Narodowy Instytut Muzyki i Tańca pod jej kierownictwem wsparł blisko 1600 podmiotów w walce z kryzysem pandemicznym, a w ramach projektu „Zróbmy razem operę” zaopiekował się blisko 1000 dzieci – uchodźców po rosyjskiej agresji na Ukrainę.

Obecnie związana jest z VeloBankiem.